Sokakta bir çocuk görüyorum henüz 8 yaşlarında. Topla neredeyse takla atacak ama topu ayağından düşürmüyor. Top sırtında şınav çekiyor, topu burnunda taşıyarak depar atıyor, dizinde bin sektiriyor, bileğine sıkıştırarak topunu eve götürüyor. Başka bir sokağa geçiyorum ardından. Arka arkaya 5 kişiyi geçip topuğuyla golünü attıktan sonra Obafemi Martins taklalarıyla çılgınca sevinen bir çocuk çarpıyor gözüme. Karşısında da ona karşı adeta tek başına direnen panter gibi bir kaleci. Çocukların neşesi gözlerinden okunuyor. Futbol oynuyor olabilmenin verdiği mutluluk tartışmasız eşsiz onlar için. Ve bu çocuklar büyüdüklerinde yok olup gidiyorlar bu ülkede yerlerine ise Afrika’dan, Avrupa’dan genç yetenekler (!), Faty Papy’ler, Theo Weeks’ler geliyor. Oysa bu çocuklarda kimsede olmayanlar var. 8 yaşında her türlü top tekniğini kapmış, topa hakim yani doğuştan yetenekli olan binlerce çocuk var bu ülkede. Ama onlara oyun görüşünü, takım oyununu, kişisel fizik gelişimini öğretip yol gösteren yok. Herkesten bir adım önde doğuyor bu ülkenin çocukları, futbol aşkıyla, atalarından gelen yetenekle doğuyorlar. En zor olanına doğuştan sahipken, en kolayını yükleyemiyorlar bu çocuklara. Sonrada bu ülke 18 yaşındaki çocuk Mesut Özil Türk Milli Takımını tercih etsin diye dua ediyor. O olmassa Faty Papy geldi onu Türkleştiririz mantığına bürünüyorlar. Birazcık kendi çabasıyla gelişen Barış Memiş’ler, Serdar Özkan’lar, İlhan Parlak’lar da vasat üstü genç futbolcular olarak kalıyorlar. U-17’de döktüreni de başka ülkeden Türk asıllı çıkıyor, içindeki birkaç annesi babası Türk de 2 yıla kalmadan kayboluyor. Futbol eğitimine zerre kadar önem vermeyen yöneticiler,futbolun ileri gelenleri de hayret ediyor 5 milyon nüfüslu Hollanda’dan çıkan topçuları görünce. Ondan sonra da 70 milyondan 70 tane futbolcu çıkmıyor ki diye bağırıyorlar. Hadi canım ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder